ELLERİN

Ellerin koca bir kent...
Ve uzaklaþýrken arkamýzdan dörtnala,
Çýðlýk çýðlýða koþuyoruz ipeksi bulutlarda.
Þiirsel bir yaðmur dökülüyor gökyüzünden
Nar aðacý çatlýyor orta yerinden.
Umut,düþ ve barýþ daðýlýyor tanelerinden.
Ve sen
Bahar yükselirken avuçlarýnýn çizgilerinden,
Þekiller oluþturuyorsun yeryüzünde.
Her bir þekil,
Kent meydanlarýna daðýlýyor,kaldýrým taþlarýna.
Her þekilde sonsuz bir beyazlýk…
Her beyazlýkta kuþlar uçuyor karanlýða karþý dans ederek…
Sen sevgilim sen,
Ýstanbul gözlerine hapsoluyor uykularýnda.
Surlara týrmanýyor ýþýklý altýn kuleleriyle mehtap.
Kýzkulesi beþiðini sallarken yýldýzlarýn.
Yine ellerin yazýyor sükunetini denizlerin.
Gel gidelim evrenin tam ortasýna.
Bütün çocuklarý toplayalým bir tekerleme içine,
Þeker kamýþlarý,þarkýlar,gülümseyiþler eþliðinde.
Güller býrakalým daðlara.
O güller ki sevgilim,
Avuçlarýnda açar .
Çizgilerinin güzelliðinde hayat bulur toplamý.
Haydi gel gidelim.
Bir düþ kuralým birlikte.
Bir düþ kuralým sevgilim.
Sevginin tüm kalplere indiði,
Aþkýn devinimsel coðrafyasýnda.
Bitsin silah sesleri!
Dinsin karanlýklar!
Sosyal Medyada Paylaşın: