“Çýrpýnýrdý Karadeniz Bakýp Türkün Bayraðýna Ah ölmeden bir görseydim Düþe bilsem ayaðýna” diyordun ya haykýrarak Sesin de mavilenirdi bütün renkler Alnýn da bocuklanan terler Gözünden akan yaþlar Uzanýp öpsem topraðýný bir daha öpsem derken; Dikenine kanýyordu yüreðin…
Hatýrlýyormusun? Yosun tutmuþ nehrin kenarýn da; Türküler söylemiþtin Karabað için. Yaþadýklarýn için. Ora da ölen Türk kardeþlerin için. Karabað aðlýyor, aðladý Ekrem abi demiþtin.
Ah be dostum Gerçekten özledim ya seni!!! Umarsýz güneþin batýþýn da arardýk birbirimizi. Sonra ay ýþýðýn da seyrederken Moskova’ nýn ýþýklarýný. Karadeniz’ in dalgalarý vururdu yüreðine Çýrpýnýrdýn Bayraðýna yetiþmek için. Yitik özlemlerini anlatýrdýn Türkiyenin. Nefes nefese dolu dizgin bakardýn ufuklara Yamalý gülüþlerini gizlemek için…
Ekrem SAYGI 31.12.2014
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ekrem SAYGI Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.