İSYAN
Þafak sen uyurken büyüyordu.
Onu göremesen de büyüyordu.
Ve yýldýzlar;
Sen onlarý göremesen de akýp gidiyordu zamanda.
Romantik bir hülya içinde,
Orada olduklarýný varsaysak da...
Çoktan soðumuþ yýldýzlar,
Sen uyurken yok oluyordu.
Bir yerlerde özgürlüðün çýðlýðý yankýlanýrken,
Bir yerlerde topraða gömülüyordu.
Ve susup izliyordu insanlar bir yerlerde,
Bir yerlerde buna dayanamayanlarýn baþý kesilirken.
Hepsi baþka bir aleme geçiyordu.
Bir kýsmý baþý dik,
Bir kýsmý salyangoz gibi sürünerek
Yok oluyorlardý.
Bütün çabalarýna karþýn;
Hepsinin hayatý bir sinde son buluyordu.
Kimse omzunda payeleriyle gitmiyordu.
Bunu sen de biliyordun herkes gibi.
Ama yine de unutuyordun.
Kullanýlmasýna izin vermese,
Asla kullanýlmayacaðýný fark etmeden kurban rolünü oynayanlar gibiydik hepimiz.
Unutuyorduk.
Sen uyurken büyüyordu menekþeler,
Her ne kadar kokularý baþka þeyleri hatýrlatsa da
Muhteþemdiler!
Sen uyurken Tanrý’ya isyan ettim
Sen uyurken Tanrýça’ya...
Bu kadar ezilen olmamalýydý
Ve bu kadar aç...
Yarattýðýnýz bu dünya bana göre deðil, diye haykýrdým gece göðüne.
Güzel bir dünya deðil.
Kimse sizin sýnavlarýnýz için denek olmak zorunda deðil.
Övünmeyin gücünüzle,
Çünkü acý ve bela dolu bir dünya yarattýnýz!
Tüm düþündüklerimi
Sen uyurken haykýrdým dinleyenlere.
Sen yine uyuyordun.
Uyuyordun
Duymuyordun!
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.