Sen öğretmiştin

Bana...
Sen öðretmiþtin sevmeyi
Sevilmenin
en naif suhuletini
Kalbi hassasiyet ve ruhi
rikkatin önem ve ahengini
Bilmenin, tanýmanýn,
anlamanýn en zarif derinliðini
Hiç bilmezdim,
sual etmezdim, bilinçaltýnda
ne varsa onunla yetinirdim
Karanlýklar içindeydim, þemse,
mah’a bakarken fark etmezdim,
korkular içinde
cür’et edecek kadar cahildim
Seni tanýdým,
ikinci kez doðmayý yaþadým,
tuval üzerine çizerken,
suyun yüzeyine yazarken,
neyzeni dinlerken, hanendeyi iþitirken,
Arifin meclisinde hakiklatlerle yüzleþip,
gözyaþlarýmla titrerken ne çok hüzünlendim

Ýçtiðim...
Badelerin
sihrinde kaldým
Arzular hülyasýnda
bir ömür yandým
Tutkuyu bir þey sandým,
avunmayý gaye yaptým
Cezbine kapýldýðým dilberle
sabahlara kadar þakýdým
Döþeðimde titrerken, nefes
nefes kalýrken, hýçkýrýklar
içinde aðlarken uyandým
Demek ki ne mazluma inandým,
ne maðdura baktým,
ben hakikaten insan mýydým

Halim...
Ýçin Nevbahardýr ateþ
Zihnim ve sefil
Ahvalim niçin bu kadar keþ
Sanki katledilenler
insan deðil adeta bir leþ
Her yanýmda titreten bir hakikat var
söyle hangi imkandýr
hesapsýz ve beleþ
O gün karþýna çýkacak olan nedir,
Ne Araf, ne de Berzahtýr
seni kurtaracak bahanelerin ey kardeþ

Mustafa Cilasun
Sosyal Medyada Paylaşın: