Yavrularý, sobanýn tam önüne býraktý
Isýnsýnlar diye odun atýp tekrar yaktý
Her þeyi merak edip kokluyorlardý
Ara sýra ayaklarýyla yokluyorlardý
Oyunlarýný izler iken dört yavrucaðýn
Anne de keyfini çýkarýyordu sýcaðýn
Sarý ve siyah renkli olan yanýna geldi
Koyu mavi gözleri inanýlmaz güzeldi
Yaradanýn her mahluku özeldir, eserdir
Güzelliði göremeyen kalbi kör beþerdir
Bu esnada adam da gidip geldi mutfaktan
Adým attýkça süt dökülüyordu tabaktan
Sað gözünün etrafý siyah olan yavrucak
Halýnýn püsküllerini, etmiþ bir oyuncak
Oynuyordu, alýp patilerinin arasýna
Yaþlý, nedense gülmüyordu numarasýna
Tabaðý önlerine koyup koltuða geçti
Onlar doyana kadar siðara yaktý, içti
»Bunlarý eve niçin aldým? Ah aptal kafa!«
»Þimdi her yere týrmanýrlar: dolaba, rafa.«
»Bilmiyorum. Galiba vicdaným aðýr bastý.«
Tuhaf bir insandý Yaþlý, birden surat astý.
Çok piþman olmuþtu kedileri eve almaktan
Dedi ki: »Baþka çare yok sokaða salmaktan.«
»Ben zaten kendime zor bakýyorum bu yaþta.«
»Maddî gücüm yetmez, zira bir þey yok maaþta.«
»Hele bir sabah olsun gereðini yaparým.«
»Aksi takdirde alerjik hastalýk kaparým.«
Son bir kez çekip sigarayý sobaya attý
Ardýndan da ýþýklarý söndürdü ve yattý
Baþýný yastýða koyunca düþüncelerle
Ruhu boðuþuyordu sanki iþkencelerle
Kediler hakkýnda çok karýþýktý kafasý
Yaþasaydý severdi onlarý Mustafa’sý
Mustafa beþ yaþlarýndaydý öldüðünde
O da sevinirdi kuþ görüp güldüðünde
Anýlar arasýnda mekik dokudu durdu
»Ne çare takdir-i ilahi böyle buyurdu.«
Dedikten sonra da gözleri kapandý gitti
Bir gün daha iþte böyle mutlulukla bitti
…devam edecek….