DİLEĞİMİ ÜFLEDİM

Düþünme sýtmalarýnýn içinde;
Sarsýntýlarýnda ateþ basar boncuk, boncuk terlerim.
Daðlarýn yamacýna týrmanýp güneþi avuçlarken,
Yol alýr ormanýnda titrek dizlerim.
Düþünme sýtmalarýmda giderken kendim olmak için,
Ellerimi çevirmiþ gökyüzüne,
Ne olur tane, tane söyle yüzüme;
Tane, tane ver derken...
Dilek aðacýna mendil baðlayýp
Dileðimi üfledim.

Yeter artýk gelin,
Birlikte sevgiyi havasýzlýktan boðalým,
Vucudumuza þiirden toplar yapýp,
Sancýlarla saplayalým inceden, inceye.
Gelin hep birlikte sevgiyi ipek þallardan salýverelim.
Aksýn akabildiðince.
Kim bilir bir nehir bulur, ulaþýr denizlere.
Belki bir mezarlýk çiçeðini sular,
Uzak sesler vururken daðlarýna,
Suskunluðunda.

Ruhumdaki o ince sýzý ve ironi ile birleþebilmek için
Ah aþkýn boðazýný var gücünle sýkmak lazým.
Dön bana, dön ki yüzünü geçmiþ olayým geleceðinde.
Ardý arkasý gelmez serseri þöyleþilerin,
Sevgilinin çiçek bahçesinde,
Gülleri derleyelim.

Kuyruklu yýldýzlar uykuya daldýðýnda
Adýna konulan cümleler ve en arsýz sayfalar,
En arsýz, limanlarýndan kan fýþkýrýrken.
Sinesi çatladý bekleyen kederlilerin
Aç koynunu;
Aç koynunu ki yüreði daðlý himayesiz bekleyenler;
Belki bir mezarlýk çiçeði koklar,
Tehditkar ve özürlü ibadetlerinde,
Kesilirken nefesim.

Sosyal Medyada Paylaşın: