Bilmiyorum hangi ölümün sonrasýydý gözlerin gözlerimden gittiðinden beri Utanýr ölüm utanýr zemheri utanýr zebaniler kansýzlara inat karanfil gülüþlü çocuklar õlümü rezil ederlerken mühürledim tüm cümlelerimi Uçup gitti. El oldu .Yel oldu. Hiç oldu.
Mevsim kimsesizliðin mevsimi ölüm mevsimi ölümün vardiyesi yok ki zamansýz yaðmurlar gibi yüreklerde hep köz kokusu ölesiye yaþýyoruz iþte.
Yüreðimde kümelenen hüzün grisi efkar sana haykýran son çýðlýktýr Ey can sýzým; Geçmiþin en ücra en tenha kentinde omuzlarýma binen kahýr yüklü sevda senin ahýndýr. Zamansýz yokoluþlarýn ayazýnda savrulan.
Yaprak yere vurmuþ yüzünü rüzgar süngüsünü çekmiþ hadi gel baharlardan topla beni senden gayrý cemre ýsýtmaz yüreðimi hesapsýz tartýsýz karþýlýksýz o kadar özgûr olalým mazeretsiz....
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ali Alkış Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.