hayat denen labirent-2

Hayat denen labirent, iç içe geçmiþ sokak,
Dolanýp durmaktayým, bir mucize umarak.
Girdiðim tüm yollarýn, sonunda kapý-duvar,
Ruhumda derin korku; her köþede pusu var.

Betonlaþmýþ yapýlar, taþ kesilmiþ mekânlar,
Rengârenk ýþýklarla göz kýrpan camekânlar.
Etrafýmda gölgeler, davetkâr ve sýrnaþýk,
Sarýlmayý dileyen, zehir saçan sarmaþýk!

Boyun bükmüþ siluet, hayal meyal seçilen,
Kaldýrýmda bir günah, bakýlmadan geçilen!
Hemen yaný baþýnda, titreyip duran çocuk,
Çakmak çakmak iþlemiþ, bakýþlarýna soðuk.

Perdesiz pencereler, ardýnda þuh kahkaha,
Arsýzca çaðýrmakta: “görsen neler var daha!”
Tarumar bir hayatýn, batan can kýrýklarý,
Boðulmuþ feryatlarýn, derin hýçkýrýklarý.

Korna, müzik ve çýðlýk, anlamsýz kakofoni,
Vurdumduymaz insanlar, dram yüklü ironi!
Gökyüzü kara kara, bulutlarla kaplanmýþ,
Ýhanet keskin hançer, yüreklere saplanmýþ.

Bedenlerle birlikte, kirletilmiþ nice ruh,
Ýnsanlýktan nasipsiz, zillet içinde güruh!
Ýki çözüm sunmakta, “ya hicret ya da iþret”,
Hem arsýz ve cahil, hem de þirret mi þirret.

Þartlara yenik düþüp, “teslim oldum” yerine,
“Gerçeði kabullendim”, teselli veren cümle.
Afyonlanmýþ beyinler, saçma sapan hurafe,
Hakikatle araya, konmuþ korkunç mesafe.

Ne gül var baðlarýnda, arz-ý endam eyleyen,
Ne de bülbül bulunur, yâre beste söyleyen.
Yazýlmýþ hikâyeler, ya nesir ya da nazým,
Sýzlayan vicdanlarý, avutmak için lazým!

Bu nasýl bir dünya ki, her þeyi sahte, yalan,
Ýnsanlýk yaðmalanmýþ, yaþanan vahþi talan.
Unutulmuþ kavramlar, akýl, erdem, feraset,
Hiçliðin sarmalýnda, hüküm süren esaret.






Önümüzde uzanan, iç içe geçmiþ yollar,
Sanki pusuda avcý, her an yolumu kollar.

Kilitlenmiþ kapýlar, uðraþsam da açýlmaz,
Korku salan ahtapot, kollarýndan kaçýlmaz?

Tüm çabalar nafile, görünmez tek bir ýþýk,
Ruhumun iz düþümü, her yer karmakarýþýk.

Bu keþmekeþ içinde, “belki” deyip seçtiðim,
Kendi ayak izlerim, üzerinden geçtiðim.

Dönüp dolaþýp yine, geldiðim hep ayný yer,
Hayatýn labirenti, kýsýr döngüymüþ meðer.

Çýrpýndýkça yutmakta, çamur deryasý batak,
Bir dal bile bulunmaz, canhýraþ tutunacak.

Ardýmdan koþup duran, talih denen körebe,
Nesebi meçhul bela, doðurtan nankör ebe!

Ayaðýmda zincirler, sýrtýmdaysa onca yük,
Önünde türlü engel, hepsi boyumdan büyük.

Merhametsiz bu dünya, tüketir dermanýmý,
Yine de vermek bilmez, azatlýk fermanýmý.

Müebbet mahkûmuyum, ne af var ne de aman,
Çektiðim bunca derde, merhem olur mu zaman

Hüsrana dönüþürken, kurduðum bütün düþler,
Görün ki mahzun gönlüm, hala neleri düþler.

Sosyal Medyada Paylaşın: