sazak

her gün bir sebep bulup kendime
gözlerimi sývayýp kirpiklerime kadar
sana baktým
kitaplarýný didik didik okudum
kenara düþmüþ notlarý kaldýrdým
sildim küçük ellerimle kanamýþ kelimelerini
tuz bastým
çok acýdý parmacýklarým
bilesin


sana bi inan býraktým demiþtin
umutsuz kalýrsan kuþlara bak
sazakta kalýrsan usunda büyüt


burasý çok yalnýzlýk kokuyor
kolpasý çözünmüþ saçýlmýþ hüzün
sürmeli aba altýndan gülüyor yüzüme gün


sen olsan
sedirin köþesine sýðýnýrdýk ikimiz
sessizliklerimizi giyerdik akþam vakti
ayak uçlarýmýza bakýþlarýmýzý býrakýrdýk
yüzü kapýya dönük
annem ýhlamur kaynatýrdý
ablam dönerdi gurbetten
uykumuzu kaçýrýrdýk
tuhaf gölgeler býrakýp duvara
elimi yüzüne götürürdüm
arkamda bi yýðýn irili ufaklý dua

kuþlar bulmasa

bana o kitabý aldýðýnda hansel çocuktu daha
sayfa arasýndan korkusuna deðmiþti elim
uðunmaktan görmemiþtim yanýmsýra büyüyen þehri
kulaklarýmda süreðen cýrcýrböcekleri


silme taþlarým var kucaðýmda
deniz uzak
göðe ben kýyamam

yaz boylarým sabahýn erken kalktýðý
kumpanya günlerim
altý özenle yarýlý







Sosyal Medyada Paylaşın: