uzak ve kýrmýzý bir ay doðuyordu
evrenin en ücra yerinde
açýlýp kapanan kapýlar, kara bir çýkýþ gibiydi zamandan.
bir þeyler arýyordum yüzüne gülünebilecek,
bir þeyler arýyordum yüzüne sövülebilecek.
gözlerimi yumunca deli bir karanlýk içimde
yýrtýcýlar uçuyordu
o karanlýðýn bir karýþ üzerinden.
her yerinde.
yalnýz bir ruh gibi yürüyorum ölümden sonra
selçuklardan kalma sekizgen bir ýþýk altýnda
sonra sabah oluyor varýr gibi duraðýna
dönüp bakýyorum nisana, yaþlýlara, duruluða üç yüz altmýþ derece
son bir sigara güneþe doðru
þamanistik bir dua
uzak ve kýrmýzý bir ay doðuyordu oysa
evrenin en ücra yerinde bu gece
istasyonda
trenlerin üzerinde.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.En Çok Okunan Şiirleri
şahman Uzaklarda Kalan Şehirler yılgın otu Sehran firâk mektup yalnızlık gozaltısı jamais vu Sabahın makamı uykuludur Geceye çözelti