Derin His

ilk insan suskunluðu içim
su topraðý yumuþatýyor acý çeken yok
biliyor beliriyor derin his
sakin bir limana yanaþan gemiden inecekler
beyaz gömleklerinde aþkýn esintisi

çiçek tarlalarýnýn tanrýsýna yalvaran
yarým uykulu sevgili ruhum
tatlý patikalar ve deðirmenler
sýcacýk kuþ sürülerinin gölge ediþi
yorulup taþa yaslanan avare rahatlýðým
bitmeyecekmiþ gibi zamaný uzatýyor

sýyýrdým bulutlarýn kara yankýsýný benliðimden
kimdim
kimin çocuðuydum
durgun sulara bakýp aðlamýyorum artýk
beni bana unutturuyor aynalar
hatýrlýyorum aðaçlarý dinledikçe eskiyi

bir ev bir akþam ve gökyüzü
saçlarýmýn okþandýðý anýn sonsuzluðuna gidiyorum
ay uykulu sancýnýn son bestesi ile susturuyor kalbimi
avutup kaçýyorum hayatýmdan kendimi
sensizlik üþüdükçe bende
yaðmur yaðacak
yaðmur yaðacak sanki.











Sosyal Medyada Paylaşın: