GÜLMEDİN ABLA

Kýz doðduðun günden beri horlandýn
Zalimin elinde gülmedin abla.
Büyüdükçe garip kaldýn, arlandýn
Namuslu evinde kalmadýn abla.

Doðurup besleyen kýymet bilmezse
Bebekliðinde de insan gülmezse,
Ýç haller bilinmez ruha dolmazsa
Gözyaþýný dýþa salmadýn abla.

Çocukken kakýþmak görüp, öðrenmiþ
Babasý ona da hep baðýranmýþ
Bir kuru soðan on aþa doðranmýþ
En mutlu gününe gelmedin abla.

Gramla yiyerek, direm çýkarmýþ
Kuru ekmek bulsa aðza týkarmýþ
Çadýr deliðinden çomaç bakarmýþ
Doyasýya ekmek bulmadýn abla.

Doðurduðun, kocan horlar, dýþlarsa
Kapýnda beslenen gelin haþlarsa
Herkes azarlamak için düþlerse
Kýymetinle kalbe dolmadýn abla.

Sýr küpü, kýrmýzý surat dolaþýr
Sokakta gördüðü itle dalaþýr
Gücü yetmiyorsa sana bulaþýr
Huzurlu yatakta ölmedin abla.

Dursunî’nin hali senden farklý mý?
Seni beðenmeyen yandan çarklý mý?
Asaleti belli paþa kürklü mü?
Kaderin zýrhýný delmedin abla.

Dursun Yeþil – 20/11/2007


Sosyal Medyada Paylaşın: