ve gitti
sisli gecelerde puslu yeþil gözleri býrakýp da gitti
acý
hüzün
ve baþ dönmelerimle kaldým gecenin koynunda
o benden ilk ve son gidendi
kaldým bir baþýma
bir baþýma ve yangýn yüreðimle
vuslatý istedim
vermedi hayýn
iki yüzü kara
koynu soðuk gecenin
ayrýlýða inledi þarkýlar
aðlatmayan hiç bir þarký yok þimdi
her biri ayrý kederli
ayrý sitemli her biri
bir kýrýlgan ki þimdi
bir dolu ki
dokunsan tuzla buz olur içimdeki sýrça
yüzü yýrtýldý gökyüzünün
özlem yaðmaya baþladý en saðanak haliyle
aklýmdan kalbime döküldü hüzün
göðsümden düþen kim bilir kaç bin parça
of ne bu kýyamet çaný
ne bu ölümün sûru
yerkabuðu bile çatladý orta yerinden
kaç þiddetinde ki bu acý
var mý bir bilen
var mý anlayan
vaay
bu ben miyim
þehrin göbeðinde aðlayan adam
hey
niye karanlýk bu þehir
niye kimsesiz
nerede bu þehrin güneþi
nerede bu insanlar
nedir bu ölüm sessizliði
kim ölmüþ
öldüren kim
bu kan revan umut hangimizin
oy
hasreti koynunda besleyen sabah
al bu caný ve git
yarin göðsünde uyan
ben yarsýz sana uyanamam
ey saki
içmeye geldim
bir kahve
en sadesinden
sek olsun
it uyutmayanýndan
içip içip uykusuz kalayým gecelerce
gel otur þimdi yanýma
bak fincanýma
bir fal
bir yalan
bir haber yardan
vaay
bu ben miyim
kahvedeki gözlere inleyen adam
yýlmaz YANARDAÐ
25 / 04 / 2008
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.