GÖNÜL EVİMDE

Bir pekmez çanaðý sebeptir iþe
Kovulduk kibarca, baba evimde.
Hayatý tanýdým iþ düþtü baþa
Sýkýca sarýldým, yürek evimde.

Kravat baðladý iki yakamý
Bilmedim gerçek mi, yoksa þaka mý?
Düz demi yaþadým, bastým faka mý?
Yirmi beþ yýl geçti, gönül evimde.

Müdürü görünce ters ilikledim
Kýzýnca evraký çok delikledim
Düþünce görmedi tüm meliklerim
Ömür harda geçti, gönül evimde.

On dört Kasým dokuz yüz seksen üç den
Özledim iki bin yediyi içten
Belim doðrulmuyor kaybettim güçten
Has gitti pas kaldý, gönül evimde.

Kravat yetmedi adam olmaya
Rengim deðiþmedi koltuk almaya
Fýrsat vardý her an hortum bulmaya
Secde yapamadým, gönül evimde.

Sanki yaþanmadý yirmi beþ yýlým
Baþta akýl yoktu, kalmadý kýlým
Üç, beþ dostla gider yakýnda salým
Son çeyreðe girdim, gönül evimde.

Gelen, giden, gören, duyan horladý
Kalbimde ateþi herkes korladý
Dursunî yaþadý ama zorladý
Huzurla yaþadým, gönül evimde.

Dursun Yeþil – 22/03/2007


Sosyal Medyada Paylaşın: