Çanakkale dillerde, her on sekiz Mart günü. Unutulmuyor asla, Mustafa Kemal adý Tüm dünyaya yayýldý, seninle Türk’ün ünü. Atatürk gibi olmak, her faninin muradý. Þimdi gözleri yaþlý, aðlýyor Çanakkale. Bizi sana yürekten baðlýyor Çanakkale.
And içip söz vermiþtik sana çað atlamaya. Yýllar geçtikçe o söz baþladý çatlamaya. Düzelir dedik ama meyl ettik katlamaya. Yüzümüz yok zaferi coþkuyla kutlamaya. Milli kudret eriyip, yok olmaya yüz tuttu. Böldürmeyiz diyenler bile yurdu unuttu.
Nifak ekti yobazlar, alayýna, kýtana. Ordumuza karýþýp, darbe vurdu çýtana. Dur dedik yol vermeyiz, memleketi satana! Sevdamýz hem bayraða, hem de aziz vatana. Ama tehlike büyük, sonu yok ihanetin. Çok zor günler yaþýyor bizlere emanetin.
Yurtta sulh cihanda sulh sözünü tutamadýk. Barýþý bozanlara ruhunu katamadýk. Mavi gözlü dev gibi tüfeði çatamadýk. Kollarýndan tutup da dýþarý atamadýk. Nabzýmýzda ki nida ha durdu ha duracak. Yeni Haçlý zinciri, ha kýrdý ha kýracak.
Yanlýþý doðru diye yutturduk gidiyoruz. Savaþ borularýný öttürdük gidiyoruz. Bir kardeþ kavgasýdýr tutturduk gidiyoruz. Yere, göðe acýyý tattýrdýk gidiyoruz. Bu nasýl bir yoldur ki maziyi unutturdu. Koskoca Atatürk’ü, Gaziyi unutturdu.
Yeniden palazlanan Avrupa diz çökmüyor. Siyasilerimizi, ülkesine sokmuyor. Hassas noktayý görmüþ, boþa kürek çekmiyor. Ültimatom versek de kafasýna takmýyor. Nerede kýrýk gemi, yeniden gönder bize. Toparlanan Haçlýlar yeniden gelsin dize.
Çözemezken sorunu ne ulema, ne bilge. Ýhsan istenmeyenler, ediyor þimdi gölge. Dert bir iken büyüdü, sayýlmaz oldu dülge. Kýzýllara boyandý yedi renk yedi bölge. Þahadete erenin sayýsýný unuttuk. Temenni ve dilekle kendimizi avuttuk.
Gidenlere aðýtlar yürekleri daðlarken. Analar kuzusunun, çenesini baðlarken. Düþmaným tüfeðini hazýrlayýp yaðlarken. Nasýl yazmam bunlarý, þu vatan kan aðlarken. Kanayan yüreklerin ahý, amaný geldi. Ya istiklal, ya ölüm deme zamaný geldi.
Al yeleli atlarla yine Afyondan insek. Zafer haberleriyle yine Ýzmir’den dönsek. Çanakkale geçilmez savýný yine ansak. Ankara’nýn taþýnýn gözde yaþýyla kansak. Senin gibi ecdadýn yüzünü indirmesek. Parlayan ýþýðýný ebedi söndürmesek.
Ne oldu bize bilmem, bu kan nasýl duruldu. Yüreðim yine öyle bir yay gibi kuruldu. Bilirim ki okuyla nice gafil vuruldu. Ýhanetin bedeli canlarýyla soruldu. Doðacak Güneþ yakýn, yolun ahidimizdir. Biz bu yola baþ koyduk, Allah þahidimizdir.
18 Mart 2017 Saat 14.30 Batýkent/Ankara Mehmet Fikret ÜNALAN
Sosyal Medyada Paylaşın:
UNALAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.