Nur Damar
YALNIZLIĞIMI SEVİYORUM
Nur Damar

YALNIZLIĞIMI SEVİYORUM


YALNIZLIĞIMI SEVİYORUM

Sonbaharın kırgınlığı var yüreğimde
Mevsimsiz açan çiçekler gibi solgun yüzüm
Çamura bulanmış bir çocuğun asi bakışları gözlerimde
Güneşi olmayan sabahların ağırlığı üzerimde
Fırından yeni çıkmış ekmek kokusu kadar çekici
Yeni doğmuş bir bebeğin gülümsemesi kadar şirin.
Sol yanıma çöreklenivermiş düşlerim


Özümde bir serçe kanat cırparken
Sözümde kanadı kırık güvercinler can çekisir
Bir varım Ağrı dağının eteklerinde, bir yokum
Kaçkar’ ın soğuk tepelerinde kalmışcasına üşüyorum
Dışımda kasırgalar esiyorken
İçimde binlerce şamdan yanıyor

Doğduğum köyler yıkık dökük,
Biçare insanları görüyorum
Yüzükoyun uzanmışlar bozkırlara.
Yaşamayı seviyorum uzun virajlarda,
Boynumu eğerek geçmek zorunda kalsam bile..
Hiç görmedim hep barıştan bahsediyorlar,
Barışı seviyorum kimsenin sevmediği kadar..

Öyle herkesin yürüyebildiği kaldırım taşlarını değil,
Dağ yollarını seviyorum daracık.
Yüreğim sıkışıyor bazen İstanbul’un kasvetli havasından,
Şehir ışıklarını seviyorum geceleri örneğin
Yalnızca geceleri seviyorum yaşamayı
Birileri sanki çalmış gündüzlerimi
Karanlık çöktüğünde görünmeyen yüzümü..
Aldatılmış duygularımı seviyorum
Kimsenin olmadığı zamanlarda..

Söyleyecek hiçbir şeyim olmadığı zamanlarda
Gözlerimden nedensiz akan yaşı seviyorum
Kimsenin görmediği kuytularda

Aslımı seviyorum kimse bilmediği müddetçe,
Kinimin, duygularımın dağılışını,
Harmanlanışını seviyorum
Bir şiirde açtıkça gönlüm..
Gönlümün dizelere dökülüşünü seviyorum...

Nur Damar
14.03.2017 // 02.45
Sosyal Medyada Paylaşın:



(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.