sürekli kirlenen dünyamýzda, beyaz da rengini yitirdi, keþke; gök kuþaðý renk cümbüþünde ki gibi bir yanýmýz hep çocuk kalsa da güzellikleri, sevmeyi ve masumiyeti hatýrlasak. çünkü, öyle kibirliymiþ ki insan..! çizgisi sanatýnýn dýþýna taþarmýþ, unuturmuþ ölüm terazisini. ama yine de asla yeis yok acýmýz, sabrýmýza kefen dünya yaratýlanlarla dolu gelen giden, lakin her kiþi üzerinde saklý, bir yanýnda yaþayan bir diken. ama gül kokulu, ama göze mil çekilen acýyý bal etmek mi ? yüreðimizin özü zaten biz kalu bela’ da vermiþtik o sözü… ..... yusuf erdoðan
Sosyal Medyada Paylaşın:
mevlana diyarı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.