KABUS Gecenin bir vakti kabusun orta yeri yarýlý göðsümün solundan sarkýyor ölüm fermaný
gözlerim kan çanaðý keskin kan kokusu alýrcasýna burnumun tavan arasý
öyle ki acýya yenilirken týrmalamýþým duvarý dökülmüþ yüreðimin sývasý neþterle kesilmiþ boðazýmdan sýzarak akan kan kesiyor nefesimi
ve bir öksürük nöbeti dilime geliyor kekremsi bir aþk tadý dikiliyorum kýrýk ayna karþýsýna bakýyorum yaralý bedenime kim bilir bu kaçýncý kabus kaç krize direndi bu beden kaç kez artçýlara göðüs gerdi yüreðim bütün uzuvlarým ayrý ayrý çürümeye yüz tutmuþ bedenim
kesilen soluðuma aldýrmadan son bir hamleyle çýkýyorum gök kubbeye
acýlarla kývrýlýrken ben daha da küçülmüþüm meðer
bir daha dönüp te bakýyorum kendimi görünce aynada acýyor yüreðim
ruhani bir törendeyim sanki yaralarýmdan akarken kan pýhtýlaþýyor üzerinde ve derken bir salavat takýlýyor dilime tanrýya hürmeten eþlik ediyor kalp atýþlarým
Sosyal Medyada Paylaşın:
Betül Karaaslan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.