koyboldu o da işte..

Geçenlerde içim sýkýldý birden..
attým kendimi dýþarýya ansýzýn..
ay ýþýðým yine göz kýrparken bana o koca karanlýkta
tarifsiz bir boþluk belirmiþti dünyamda en fazla nereye gidebilirdim acaba..?

binalar ne kadarda yüksekti..
insanlar bu kadar küçülmüþken!?
ya da ruhum ne kadar belirgindi..
silik görünen þu dünyaya raðmen..

sokaklar aðlamýþ yine..
yaðmur yaðmýþ anlaþýlan..
binalar üþümüþ derin bir sessizlik kaplamýþ þehri..
kalakalmýþým koca þehirde..
beni ýslatmaya çalýþan damlalara inat..
iyice büzülmüþüm bakarken denizin mavisine..

sonra birden duygular çýkagelmiþ karþý kýyýdan...!
yine yüzsüz, yine alýþýlmýs sekilde ’burdayýmmm!’ demiþ içlerinden sadece biri...
hani film þeridi gibi geçer ya gözünün önünden..
vardýr ya gözlerinin doyasýya içten parladýðý anlar..
giymiþsinizdir gökkuþaðý gömleðinizi üstüne o zamanlar
ne yaðmur geçirebilir inatçý damlalarýný üstünüze nede sokaktaki gürültüler umrunuzdadýr..
iþte o an...
birden irkilirsiniz.....

çünkü gömleðiniz çoktan bir yere takýlmýþtýr
oysa hiçte farketmediniz öyle deðil mi??
ve siz yürüdükçe týpký bu silik þehir gibi kayboluyordur ne yazýk ki ..




Sosyal Medyada Paylaşın: