sensizlik...

Mevsimlerden bahar;
sokaðýmda yine hüzün var.
Çok mu zordu diyorum kendime ?
Söylenecek tek kelime
ve yalnýzca iki hece
Git-me...

Býkmadým bu soruyu sormaktan
Þimdilerde kendime kýrgýným aslýnda.
Dursaydým önünde,
Arkasýndan bakakalmak yerine.

Sahi deðiþir miydi bu yazgý
Alnýmýza çizilen yoldan
Sapmak mümkün olur muydu gerçekten.

Þu aralar damla damla özlemin vuruyor pencereme
hayalin düþlerimde.
Ve ben !
üzgünüm bu þehirde.

Adýný sensizlik koydum bu senfoninin
Bitmek bilmez bir þarký gibisin.
Her cümle sana çýkýyor,
ve her sona yokluðun çiziliyor.

z.a.
09.02.2017
Sosyal Medyada Paylaşın: