Gonca güller açýldý bir sesine bülbülün
Ama açýlamadým, ben sana diyemedim
Gözlerime bakarken o didar-ý meblülün
Hakikaten talibim, sevdana diyemedim
Muradýmý haykýrdý, dokundukça ellerim
Fakat konuþamadý, dilim bir cümle dahi
Aþkýmý söyledi de doðum günü güllerim
Dut yemiþ bülbül gibi sustu dilim vallahi
Halbuki gevezeyim, aðzým iyi laf yapar
Peki karþýnda dilim niçin sarmaþýk gibi
Aþkýmý söylersem, kaçarým apar topar
Yoksa kýzarýr yüzüm utangaç âþýk gibi
Hani bir gece kahve, içiyorduk bir yerde
Þarkýlar ve türküler dinlemiþtik yan yana
Ýlan-ý aþk ettim ben, en son çalan eserde
Hiç anlamamýþ gibi bakýp durdun tavana
Halimi anlatmayý, çok denedim ey Leylâ
Kalbimdeki her þeyi, kaðýda döküyorum
Belki bir gün okursun bunu kamet-i bâlâ
Önünde »ilan-ý aþk« için diz çöküyorum