her yanýmý uçurumlar sarmýþ
beni yutmak isteyen
sürükleniyorum uçurumlara yavaþ yavaþ
uçurumlara itiliyorum
uçurumlar karanlýk
zifirikara uçurumlara esirim
inlemeler kara sevdalara karýþýyor
kör gecelerde
*
birbirinden gittikçe uzaklaþan zýt kutuplardayým
uzaklaþtýkça derin bir özlem
yakýnlaþtýkça derin bir hüzün
uzaklaþýveriyorum köhne dünyanýn ikiyüzlülüðünden
dinmek bilmeyen yaðmura aldýrýþ etmeden
yürüyorum köþe bucak uçurumlara doðru
umutlar en derinlerinde saklý
þehir öylesine acýtýyor ki insaný
*
saatin çalmasýný bekliyorum uyanmak için rüyalardan
hani bir nefes alýp býrakýrken gözün dalýyor ya
bir boþluða bakýp atlama hissi yaþýyorsun ya birden
baþýný yastýða koyduðunda gözlerini bir türlü kapatamýyorsun ya
geceleri saatte bir uyanýveriyorsun ya hani
sabah uyandýðýnda aynanýn karþýsýnda yine mi
sorusunu soruyorsun ya kendine
*
bir þeyleri en yakýnýndakilere bile anlatamýyorsun ya bir türlü
olmaz diyemiyorsun ya etrafýna, kimseye...
en galatýndan bu dünyaya küfürler savuruyorsun ya
ýþýk tutan ateþ böceði misali umutlar da tek tek yok oluyor ya hani
çaresizlik duvarlarýyla örülü dibi olmayan bir uçurumda olmak gibi
garip bir þey siyaha bürünmüþlük
ayný zamanda korkunun renklerini de taþýyor olmak üzerinde
*
oysaki karanlýklar sýrdaþ
yara izi gibi bir þey iþte
geçmez hiç, alýþýrsýnýz bir süre sonra
sonra kalmaz ondan geriye hiç bir þey,
soluk bir iz, anca. belli belirsiz...
*
yalnýzlýðýn sýnýrý ne ki
uzayýn sýnýrýnýn olmadýðý kadar mý
yalnýzlaþan ruhun hala dinmeyen arzularý kadar mý
bir daðý örten çimen örtüsü kadar mý
en karanlýk gecede bir kibritin verdiði ýþýk kadar mý
uçurum bensem düþünün bana düþenlerin acýsýný
*
redfer