özlem

Bazý anlar bir coþku, yükseltir de sesini,
Kollarýmda sýmsýký, sarmamý ister seni.
Gerçekleri boþ verip, konuþup deli deli,
‘Ödenmeye deðer der’, ‘her ne ise bedeli.’

Kimi zamansa hüzün, ansýzýn çöküverir,
Gözlerimden yaþlarý, sebepsiz döküverir.
Gönül baðýmda açan, umut fidanlarýmý,
Hoyrat rüzgârlar gibi, koparýp söküverir.

Bazense boðazýma, takýlýp düðüm düðüm,
Ýçimdeki duygular, oluverir kördüðüm.
Bakýþým donuklaþýp, bir boþluða dalarken,
Sadece yokluðundur, yarýnlarda gördüðüm.

Eðer senin kucaðýn, olsaydý benim yurdum,
Gözlerim gözlerinde erirken yudum yudum,
Unutup tüm dertleri, tarifsiz bir coþkuyla,
O kýsacýk zamanda, ne de mesut olurdum.

Bilsen nasýl isterim, dizlerime yatmaný,
Sevdanla alevlenmiþ göðsüme dayanmaný?
Saçlarýný okþayýp, seyrederken özlemle,
Alnýna kondurduðum, buseyle uyanmaný.

Ne var ki bütün bunlar, boþ hülyadan ibaret,
Kýsmet deðildir bana, senin ile muhabbet.
Af umudu olmayan, naçar bir mücrim gibi,
Sükûtun mahkûmuyum, süresi de müebbet.

Gece-gündüz daima, hayaller kurup durdum,
Kendime nice yaman, sorular sorup durdum,
Bütün duygularýmý söylerdim sana ancak,
Sussun diye dilime, kelepçeyi ben vurdum.

Sosyal Medyada Paylaşın: