GURBETTE ÜŞÜYOR İNSAN

Gurbette Üþüyor Ýnsan

Hayâl seyran eder gönül iline,
Diyardan diyara koþuyor insan.
Ömür nehri akar, ecel gölüne,
Gurbet denen yerde yaþýyor insan.

Bir kere gurbete düþerse yolu,
Kýrýlýr kanadý, kýrýlýr kolu,
Olmazsa üstüne örtecek çulu,
Bir kuytu köþede üþüyor insan.

Gurbete giden yol uzun, çileli,
Sýlaya savurmaz gurbetin yeli,
Gurbetteyim beni bildim bileli,
Bakýnca yýllara þaþýyor insan.

Terazide aðýr, hasret kefesi,
Istýrapla solur her bir nefesi.
Efkârla dolsa da gönül kafesi,
Bunca aðýrlýðý taþýyor insan.

Sessiz çýðlýklarý kimler iþitir?
Yazýn güneþ kýþýn soba üþütür,
Keder her yanýný sarýp kuþatýr,
Sabýrla kavrulup piþiyor insan.

Acý çeker, sevinç duysa, neþ’e de,
Vuslat girmez uykuya da düþe de,
Gurbette otursa hep baþ köþede,
Yine dertten derde düþüyor insan.

Gazi Hüseyin Kýlbaþ
26 Þubat 2017
Sosyal Medyada Paylaşın: