yýrtýk kaðýttý gözleri dökülen solucanlarý unutmuþ ýþýða doðru yürüyordu kemiklerinde michael haneke incecik bir esintiyle köþeye yerleþmiþ kulaðýný kesiyordu van gogh gibi vedalaþma ayiniydi sonsuz ölçüsüz yalnýzlýk keskin açýlar ve biçimler kalýn renk katmanlarýnda kurumuþ ekspresyonist resimler üretiyordu çýplaklýk en sevdiði konuydu kýrmýzý, yeþil, mavi alanlardan ortaya çýkan iç dünyada bileþimi arayan yol,yolcu her açýlýþ ve kapanýþlarda demir kavaklar büyüyordu sýrtýnda karanlýðý döven çekiç sesleri ve biraz da rilke gibiydi,
geceleri yoruluyordu kleist okurken
Sosyal Medyada Paylaşın:
lacivertiğnedenlik Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.