Son hıçkırık

Baþkalaþtý duvarlar, ne duyarlar, nede görürler eskisi gibi.
Þahit olduktan sonra bir hiçkýrýðýn sesine, biraktýlar boyunlarýný bükerek dinlenmeyi sanki.
Oda kuytu bir köþe, terk edilmiþ bir þehire benzer artýk.
Yýllardýr kimse uðramamýþ gibi baþ ucuma, sessizliðe dalmýþ pencereme bakarým.
Gökyüzü tek bir buðulu renge bürünmüþ, çok eski bir anýya benzer hale gelmiþ.
Çocukluðum. Þu ah geçmese içimden, yaþadýðýmý bile unutucaktým.
Çocukluðumun yüzü, tüm sureti.
Önüme gelir tek bir resimde.
Aþk neydi? Arkadaþlýktý, diye duyarým bir çocuðun sesini.
Peki ya nefret? Aþktý diye duyarým kendi sesimi.
Yýllar deðiþtirmiþ seni, duyarým tekrar çocuðun sesini.
Sende ne kadar safmýþsýn, diye yanýtlarým.
Hayat henüz girmedi kanýma, der kararlý bir þekilde.
Sen yaþa cocuk, der içimdeki ses.
Sen yaþa. Yaþa, diyebilseydim.
Yaþasaydým, keþke.
Çok geç.

Sosyal Medyada Paylaşın: