Bir çocuk

BÝR ÇOCUK™
Bir çocuk tanýyordum!..
Çocukluðundan bile haz alamamýþtý,
Çünkü kader ona; ilk tokadýný atmýþtý.
O çocuk, henüz iki yaþýndaydý.

Çocuk daha o yaþta, șevkatten yoksun
Bi haber kalmýþ, Annesinin gittiðinden!
Gerçi söyleseler, ne anlardýki garip.
Anlamazdýki ölümün gerçekliðinden.

Yaþam mücadelesinden, kendiside
nasiplenmiþ.
Daha o yaþta iken oda dünyadan
göçecekmiþ.
Ýki güzel insanýn çabasý ilede;
Yaradan; ona yaþamahakký vermiþ.

Yýllar geçmiþ o çocuk büyümüþ.
Okul çaðýna gelince; nede çok sevinmiþ.
Okuma yazmayý öðrendikten sonra;
Bir gerçeklede yüzleþmiþ.

Bu gerçek bir kabristanda,
Annesinin, isminin yazýlý olduðu bir mezar
taþýnda.
Okuduðu zaman o mezar taþýný;
Akýttý hep gözyaþýný.

Anlamýþtý çocuk! yetim kaldýðýný,
Ama ne varki, yaþamýn kanunuydu bu;
Doðmak,yaþamak ve ölmek.
Öðrenmiþti artýk; Annesizlik ne demek.

Çocuk; kendini tanýmaya çalýþtý;
Bununla birliktede yokluðuna alýþtý.
Ne varki! bir babaannesi vardý oda yaþlý,
Elinden geleni yapýyordu gözleri hep
yaþlý.

Çocuk, reþit yaþýna geldi.
Oldu bir delikanlý.
Çevresinde bir abisi, birde arkadaþý vardý.
Onu; tam dört kez ölümden aldý.

Bu ona, hayattýn beþinci sillesi;
Bitmedi tükenmedi hiç çilesi.
Gün geldi, onu býrakýp gitti Babaannesi,
Þimdi biraz daha arttý garibin çilesi.

Bu garibi hep hor gördü ailesi,
Ama nedense! onu çok seviyordu çevresi,
Birde tek anlaþamadýðý vardý; oda ailesi,
Hep suskun ve durgundu birtanesi.

Her fýrsatta güvendiði emmisini;
Oda birgün terkedip gitti kendisini.
Kader birkez daha vurdu sillesini,
Sanki kendince kabul etmedi, yergök
kendisini.

Neyse ki dedi; var olan tek deðerim abim.
Canýmdan ötedir, benim herþeyim.
Öylemiydi acaba? banada abim;
Diye düþünüyordu zaman zaman.

Ama, neyseki abisi evlendi;
Yuva bark sahibi oldu.
Onun bazý davranýþlarý,
O yetimi, çok derinlerden vurdu.

Gün geldi; oda evlendi barklandý.
Hemde liseli aþký ile,
Aha! artýk bende yaþamdan bir haz alýrým
dedi,
Maalesefler; hep önünde engeldi.

Evlendiði aþký bile, kendine deðiþti.
Yaþam mücadelesi, biraz daha sertleþti.
Sözüm ona; hayat hep ona kalleþti,
Bir gün evi barký terkedip gitti.

Düþünmedi geride kalanlarý;
Artýk usandýrmýþtý, kendisini dost
yalanlarý.
Kendince, kalmamýþtý hiç bir deðeri;
Alýp götürdü, onu sýladan uzaklara kaderi.

Üç beþ ay; sýladan uzak kaldý.
Ýçinde hep hüzün vardý,
Çünkü geride kalan ;
Tatlýmý tatlý, bir oðlu vardý.

Geri döndü sýlaya,geçmiþine bir çizgi
çekerek;
Artýk onun deðildi, yaþamak istediði
gelecek.
Çünkü elini kolunu baðlayan;
Bir aile vermiþti ona yaradan.

Ýzciyim; anlattým biraz kendimi,
Sýkmadým, inþallah derdimle sizleri.
Yaþadýklarýmýn silinmedi, kalbimdeki
izleri.
Sürçü lisan etiysek, affedin bizleri.

22/09/2016
Abuzer ÝZCÝ












Sosyal Medyada Paylaşın: