Kasavetli hayat

Kaplamýþ her yanýmý gam ve kasavet,
Kalmamýþ, dostluk sevgi ve muhabbed.
Caný gönülden, mutlu olmak istiyorsak,
Her geçen artmasý gerek uhuvet.

Tatlý cana tak etmiþ, bu çileli kasavetli hayat.
Yorulmuþ, þahlanmýyor artýk, eskisi gibi rahvan at.
Mutlu olmak istiyorsak, iþin kolayýna kaçmadan,
Gönülden gönle yapmamýz gerek seyahat.

Gam ve kasavet, almýþ beni benden, bitirmiþ yaþama þevkimi.
Köküne kezzap dökmüþler sanki, kurutmuþlar neþe ve zevkimi.
Çok sevecen biri olmama raðmen,
Almýþlar beni benden kaybettirmiþler keyfimi.

Kasavetli hayat, küstürür insaný, hayata derinden,
Meltemler bile esmez olur, artýk serinden.
Yerin göðün sahibi þaný yüce Allah,korusun!
Fikri ve gönlü güzelleri, elbiseli þeytanlarýn þerrinden.

Bu üç günlük fani dünya hayatý, kasavetlerle dolmuþ,
"Arayan belasýný da mevlasýný bulurmuþ"
Rahmani yollarýn yolcularý, menzil murad alsýn diye,
Asil ve yufka yüreklerinde sevgi fidanlarý büyürmüþ.

Kasavetli hayatlar, kaçýrýr aþýmýn ekmeðimin tad ve tuzunu.
Zamanla bitirir, yaþanacak ömür miadýnýn hazzýný.
Daha ölmeden,kazýlýr mezarý,yaþayan bir ölü eder,
Çektirir günlerce, bitmek nedir bilmeyen taziye ve yasýný.

Sevgiler,muhabbetler,dostluklar bile yalan olmuþ.
En þerefli mahluk olan insanlar, yapaylýklarla dolmuþ.
Açýlmakta olan Muhammedi gül goncalarý,
Daha hazan mevsimi gelmeden, açmadan solmuþ.

Hanýmýn kocasýna,kocanýn da hanýmýna karþý kasaveti artmakta.
Gerçek sevgi ve muhabbetler, pazarlarda sanki beleþe satýlmakta.
Benim ben diyen zatý muhteremler bile mutlu olamýyorlar,
Ýçleri mahirce boþaltýlmýþ dostluk sevgi ve muhabbetlerle.

Gam ve kasavet, en babayiðidi bile, için için eritip bitirir,
Ýnsanýn iki yakasý gelmez bir araya,hayattan hemen bezdirir.
Tarifi imkansýz sýkýntý ve kederler,
Þen þakrak, hayat dolu, sevenceleri bile diyar be diyar gezdirir.

Kuru ekmek ile bir bardak ayran yeter bana, yeter ki olmasýn kasavet,
Ýçten gülmelere kalmýþým hasret üstüne hasret.
Parmakla gösterilen kerli ferli insanlarýn bile,
Hayat felsefeleri olmuþ, adavet ve husumet.

Eskiden fakirlik yoksulluk vardý, ama bu denli yoktu gam ve kasavet,
Vicdan ve merhamet sahibi insanlar, gösterirlerdi birbirlerine sadakat.
Herkes birbirine çok içten, saygýlý ve sevgiliydi,
Yoktu bugün ki gibi,insaný cehennemlik eden cehalet.

Çekilmiþim kabuðuma insan görünümlü canavar mahluklardan, nefret eder olmuþum,
Bende "üzüm üzüme baka baka kararýr"atasözü misali buðz ve nefretle dolmuþum.
Girmiþim hayatýn çýkmaz sokaklarýna,
Feleðin þamarýný yedikçe yemiþim.Yediveren gül idim ama daha açmadan solmuþum.
08/ Þubat/2017




Sosyal Medyada Paylaşın: