Gün gelir, bazen insan kendisinden kaçar ya Varacaðý ilk durak kendi gönül limaný Kurumuþ yaprak gibi bir rüzgârla uçar ya Öz dalýnda saklýdýr, aradýðý dermaný
Kendinden kaçan insan, en son kendine varýr Hiç bir yol sonsuz deðil son durak seni bekler Yol boyunca her handa birazcýk izin kalýr Bir gün görünmez bir el bütün izleri siler
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Taşdemir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.