Gülce

Gözlerine bakamadým, utandý adamlýðým
Acýnýn resmi diye , yüzünü sarmaladým
bulutsuz akþamlarýn en müphem gölgesine
Bir yanda utançlarýn en kahpesiydi þehir
Sokuldukça suskular kentin en mahrem bölgesine

Ýlk gününde esareti tatmýþ gönül ilmiði
Sahipsizlik alev alev tenini yalar
Ülkesine dargýn doðan bebeði
Annesinin billur sesi oyalar

Güneþ asfardý oysa ,sabi gibi masum
Kahrýný çehresinde süs diye taþýyan gülce
Kýrlangýç öksüzlüðüyle erkenden yola koyulup
Her kalpte hamra bir yangýn býrakmalýydý


Müphem dudaklardan dökülen kan rengi emir
kürerken insanlýðýn son kertesini
Kýrýlmalý boy aynalarý insanlarýn bir bir
Dünyanýn tüm kulaklarý dikkat kesilip
Dinlemeli gülcenin cýlýz sesini

Çýldýrmalý þehir , nehirler ters akmalý
Köþesine çekilmeli hümanist þövalyeler
Daha fazla bakma yüzüme lütfen
Bakýþlarýn adamlýðýmý deler



Sosyal Medyada Paylaşın: