meş

bir öksürük sessizliðe ses veriyordu
uyanýr gibi oluyordu paslý mengene
ha bir gayret derken,
uyanmaktan vazgeçiyordu...

zaman uzanýyordu zifiri bir yasa
kýrýk duruyordu bir köþede ölüm
kendinden geçmiþçesine
yol gözlüyordu seyyahlarýn sessiz adýmlarý

lale sümbüle boyvermiþti
bozkýrýn dibinde!

uyan diyordu biri
dilinin çorak ovasýna,
bir damla yaðmur beklercesine
uyan diyordu
gök kubbenin kararan maviliðine...

Sosyal Medyada Paylaşın: