DÜŞÜNCEM DilE GELDİ
Çiçeðin kokusu teninden belli,
Dalýna basýp ta ezer mi insan.
Aklýný kaybedip olmalý deli,
Baðý viran edip gezer mi insan.
Ya boyun bükseydi kýymet bilmeze
Ederdi nefsine zehirli meze.
Namert sofrasýnda hep geze geze
Þal ile þalvar dan bezer mi insan.
Kýrk yama misali ömür bohçasý
Saplanan hançerin silinmez pasý.
Ýdama mahkumdur gönül yasasý,
Kalemi kýrmadan sezer mi insan.
Ab-ý hayat suyu sunsan da gayri,
Yaþarken ölene olur mu hayrý.
Ecel’in þerbeti verildi ayrý,
Zehri zerk ederek süzer mi insan.
Göz ile kirpiðin boþa bakýþý,
Ömür bir saatlik gibi akýþý.
Cennet gülüþün de narlý yakýþý,
Alev den tespihe dizer mi insan.
Bu mu adaletin bu mu deðerin,
Ata semer eþeðe mi eyerin
Mihri der unutma vardý bir yerin,
Ýðneyle kaftana bezer mi insan.
25.01.2017. ÝSTANBUL
Ozan Mihrican Sarý
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.