ve bir þiirin memelerinden besleniyordu þehir bir çocuðun annesinin en memesinden içtiði ilk süt gibi
seni düþlerimde beklerken kabuslarda uyandým her güne ve her gece sensiz öldüm sen gidiyordun o zamanlar bense zamansýz özlüyordum seni zamansýz kahroluyordum ve zamansýz güneþin batýþýný izliyordum
bir karanlýkta ufacýk bir ýþýk arýyordum en karanlýðýnda kalýyordum bir yok olmanýn en acýmasýz kurþunu göðsümün tam ortasýna saplanýyordu
oysa ne güzel sevmekti gözlerin sesin saçýn dudaklarýn hiç tanýmadýðým tenin
þimdi bir cümle ufacýk bir özledim yüreðime deðse yüreðim bir yanar dað gibi püskürür þuracýkta ve þu kahrolasý sensizlik ve þu karanlýk þehir ve içimdeki acý
seni daha çok sevmek daha çok özlemek daha çok yaþamak yüreðimin borcu olsun sana
neden yoksun ki neden gittin neden
zamansýz seviyorum seni beklentisiz nedensiz sadece seviyorum yürekçe gönülce ruhça
þimdi sen yoksun ben sensiz bir gülün kanamasý kadar yalnýzým ve gözyaþýmý ellerimle silmeye korkuyorum
ibrahim dalkýlýç
27/01/2017 22:50 izmir
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Dalkılıç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.