Yok desem yok deðilsin, var desem var deðilsin! Ýçimden kopma gibi kendimde buldum seni. Ýstedim, kalbim gibi aklým aþka eðilsin; Varla yokun arasý kendimde bildim seni.
Yakalamýþým sandým talihimi saçýndan; Yüreðim etkilenmez oldu neden-niçinden; Erken söktüm ismini onca isim içinden; Yalnýzlýk pazarýndan kendime aldým seni.
Cihana isyan etti gönül denen ukala; Ýçime düþen þeytan hala baþýmda bela; Ruhumu kavurdukça aþk dediðim Kerbela; Mecnun’un çöllerinden kendime çaldým seni.
Giden can, giden zaman geri dönmüyor, asla! Sarsýlmýþ yüreklerde acý dinmiyor, asla! Anladým, gözyaþýyla ateþ sönmüyor, asla! Gurbet sunaklarýnda hasrete böldüm seni
Kime, ne fayda saðlar uzaklara kaçmalar? Rüzgârlar kesilince beyhudedir uçmalar. Akla teslim olsak da, yürek hala saçmalar; Varlar yok oldu diye kendimden sildim seni.
Ýbrahim COÞAR
Sosyal Medyada Paylaşın:
cosari Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.