Sen Gidiyordun

sen gidiyordun
ben yine senden yoksun kalýyordum
bu karanlýk
bu köhne þehirde

soðuk bir özlem içimi kundaklýyor yine
barikatlar kalbimin etrafýna kurulmuþ sanki
ve cesedine sarýlan bir tabutta bekliyorum seni
soðuk bir kurþun kadar üþüyorum
kalbimde binlerce cevapsýz sorular
binlerce sahipsiz sevda
binlerce sen varken
sen gidiyordun
ben yine sensiz ayazlarda kalýyordum

boðulur gibiyim
yüreðimin tek gerçeði olarak kalýyordun içimde
ama içimde yaþadýðýndan haberin yoktu

ayak seslerini duyar gibiyim
gitme diyemiyorum
git de diyemiyorum
yas tutar gibiyim
matem yeri gibi sessiz dilim
ve acýmasýz
ve öfkeli
ve bir pencere aralýðýnda
seni bekliyorum

oysa en çok seni sevmiþtim
en çok senin için yaþadým
en çok senin özlemini kurdum

önce seni bir þiire yazdým
sonra þiiri sana yazdým
sonra bütün þiirlerde sen
bütün özlemlerde sen
bütün acýlarda sen vardýn
ve hunharca bir rüzgar
hunharca bir yaðmur
hunharca bir mevsimsizlik
üstüme düþ’müþtü

nasýl bir günah iþledim bilmiyorum
nasýl bir günahtý bu
sevmek nasýl bir günahtý
özlemek nasýl bir günahtý
beklemek
topraða cemre düþer gibi
sinemde bir çocuk öksüz kalýyordu

sen gidiyordun
ben içimde üþüyen bir çocuða sarýlýyordum
sonra sana gitme diyemiyordum
kal da diyemiyordum
yüreðimin üstünde
bir acýyý susturur gibi
titreyen parmaklarýmla susturuyordum

ibrahim dalkýlýç

16/01/2017 izmir
Sosyal Medyada Paylaşın: