omuzumda nuh nebiden kalma bir yýrtýk heybe
bir gözünde umut var, diðer gözünde çile
yürüyorum yollarda hiç dur durak bilmeden
bilmem ki, varýr mýyým bu gidiþle menzile
bazen bir bulut çöker her taraf zindan gibi
Ýçimi keder kaplar gönlüm hep viran gibi
baðdaþ kurar günlerce baðrýmýn ortasýnda
kývrýlýp aðlýyorum bahtýmýn karasýna
her saat can çekerim geçmek bilmiyor zaman
iþin, ins’e kaldýysa belliki halin yaman
uzatýrým elimi boþa çýkarýr insan
iblis denen hainden kurtarýr seni iman
bazen bir güneþ doðar karanlýðýn ardýndan
ruhumuz hayat bulur þemsin aydýnlýðýndan
içimiz kýpýr kýpýr kuþ gibi özgür hafif
gülümserim umutla kara günün ardýndan
birden gök gürültüsü titretirken cihaný
tüm mevcudat yaþýyor dehþet veren bu aný
vuruyor sillesini þeytanin hilesine
alem yansa donan kim imansýzýn nesine
semayý aydýnlatýr yýldýrým alevleri
hýçkýrýklar içinde çocuksudur halleri
bir çadýr sýcaklýðý bilsen ne kadar uzak
müslüman elleriyle kurulmuþ bin bir tuzak
oysa ne ev, ne bark var, ana babalar ölmüþ
küffar denen hainler zulmün peþinden gülmüþ
bölüp parçalandýkça lokmalar kolay kolay
anlasana müslüman yutulur, çýkmaz olay.
heceli/yorum