Doðada, þehirde tek bir vahþi hayvan vardýr
O da insandýr; çünkü binlerce bürhan vardýr
Eline geçse bir þey, fýrlatýr saða, sola
Çöplerini býrakýr, verdiði zaman mola
Düþünmez baþkasýný: otu, börtü böceði
Hiç umrunda deðildir bir kuþun geleceði
Öyle bir yaþar ki sanki arzda odur ilah
Karýncanýn haline üzülürken bir Allah
Yaradaný gerçekten seven, birazcýk sayan
Onun mahlukuna uðratmaz, zarar u ziyan
Kendi malý gibi korur, kýyamaz bir çiçeðe
Ki üstün olsaydý muhtaç olmazdý ördeðe
Herkes kendi gibi nankör bilirmiþ herkesi
O’na þükrün sedasý, kedinin mýr mýr sesi
Ýnsan tek kendini düþünür her pahasýna
Açýktýr ki þer için gelmiþ varlýk sahasýna
Kýskanýr arkadaþýnýn malýný mülkünü
Dostlarýný unutur tutar tutmaz yükünü
Þekva eder devirden, edepten ve ahlaktan
Dünyanýn deðiþmesini bekler lak, laklaktan
Mangalda ne köz býrakýr ne de bir avuç kül
Görseniz halini -aman Allah’ým- bir Herkül
Zeus’a kafa tutar tâ Olympus Daðý’nda
Tanrýnýn öpücüðüyle döner dudaðýnda
Kükremeler kesilir, guruldasýn mideler
Riyakarlýk yapar mý ahlâk-ý hâmideler
Doðada, þehirde tek bir vahþi hayvan vardýr
O da insandýr; çünkü binlerce burhan vardýr
ahlâk-ý hâmide: övülen ahlak
Burhan: Delil