Sonu geliyor her anýn. Her an bitmeye mahkum. Herkes birgün sonunun geleceðini bile bile boyun eðiyor hayata. Madem bilinç altýnda deðil yaþamak, neden tükenmek üzere baðlanýyoruz sevdalara. Neden annemizi kendimizden daha çok seviyoruz. Neden bir yabancý için ölürüm diyoruz o yoksa. Niye sürekli bir þeyleri üretiyoruz, insan sonu gelen bir varlýksa. Ýsyan etmek deðil benimkisi ne de dünyanýn dengesini deðiþtirmeye çalýþmak. Bir düzenek, bir kural, bir döngü varsa. Sormalýydý Tanrý bizlere, dünyaya göndermeden önce, yaþamayý isteyip istemediðimizi ne pahasýna olursa.
YA DA
Ýnsan sonu gelmeyen bir varlýk olsa. Pek akýl alacak bir þey deðil ama duygularýmýzda olmaya bilirdi mesela; gidenin ardýndan aðlamazdýk. Üzüntü ne bilmezdik ki gözyaþý dökelim. Bir söz var ya "olmuþla ölmüþe çare aranmaz" diye, benimki de bir umut iþte. Bir sebep, bir neden aramak sevmemeye. Madem önüne geçemiyorum sonumuzun. Madem bir iþe yaramýyor düþüncelerim, duyuramýyorum sesimi ötelere. Lütfen Tanrým, izin verme bana, birilerine kendimden çok deðer vermeme.
( Söylediklerimi yanlýþ anlamaný istemem. Ölümsüzlük deðil benim amacým, dünyaya kazýk çakmakta. Beni sonsuza dek yaþatýp etrafýmdakileri alma) Sosyal Medyada Paylaşın:
SüM Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.