Karanlýk( lar)dayým
yüreðimin zifirisinde boðuluyor aydýnlýðým
hiç bu kadar uzak olmamýþtým yýldýzlara
hiç bu kadar can çekilmemiþti bedenimden
bu kadar gömülmemiþtim siyaha
ve hiç korkmamýþtým kaybetmekten bu kadar...
gözlerimin dolduðu o anlarda
içimdeki okyanuslarýn taþkýnlýðý uðradý mý yüreðine?
kalbimde yanan ateþ ellerimi ýsýtmaya yetmedi
ve buz kesti her yerim
nasýl parçaladýðýmý görebilseydin
gök yüzündeki yýldýzlarý býrak
tek yýldýzým olduðunu bilseydin
ýþýðým olduðunu bilseydin
atmazdýn beni bu karanlýða...
bu koskoca evren bana nasýl dar geldi bir bilsen
iki kanadým olsun istedim uçayým
bir göreyim yüzündeki ay ýþýðýný
sesindeki yaþanmýþlýktan bir tutam mutluluk alayým
gözlerinde ki yýldýzdan bir nem
hiç ses çýkarmazdým bakardým bir köþeden sessiz sessiz
ve gülümsediðini gördüðüm an
aydýnlanýr içim....
biter karanlýðým....
____Þiirime sesiyle nefes olan can veren ömürlük dostum GamzeLiMM’e gönül dolusu teþekkürler.....
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.