Ýnan ki yoktur Senden ne ricam ne talebim
Niye olsun ki, zatýn, sevgin varlýk sebebim
Kemter kuluna, böyle öðretti öksüz Nebim
Güftâr-i þîrîn yeter, ey cömertkar Efendim
Elimde deðil; »Seni« baðrýma basasým var
Yalaným yok, riyam yok, zatýna ihlasým var
Amel defterimde de kul diye mahlasým var
Bir tek aferin yeter, ey cömertkar Efendim
Benim yolum benzemez, baþkasýnýn yoluna
Yaprak olsam rahmetin derim düþen doluna
Gönül gözüyle görmek, senden kaldý kuluna
Bana »zâhirin« yeter ey cömertkar Efendim!
Bende emeðin de çok, hakkýn da, inkar etmem!
Sen dururken baþýma Nemrud’u hünkar etmem
Ruhumu, makam, mevki için günahkar etmem
Gedaya yerin yeter, ey cömertkar Efendim
Ecelden korkmuyorum, cemalindir cezbeden
Gerçek aþký tadýnca, vaz geçtim Elif, Be’den
Sultanýmý býrakýp, meded ummam türbeden
Gönle »tesirin« yeter, ey cömertkar Efendim
Güftâr-i þîrîn: tatlý dil
Zâhirin: Allah’ýn varlýktaki zuhuru