AÇAR KARDELEN

Sevgiyle üstüne basýlan karda
Buzlarý eritir, açar kardelen.
Sevgiyle üflenip yakýlan harda
Közleri söndürür, açar kardelen.

Dil, din, renk bakmasak, aþkla sarýlsak
Sevgi tohumuyla kökte karýlsak
Düþmana beraber küsüp, darýlsak
Düzleri gösterir, açar kardelen.

Bir metre kumaþa takýldý gözler
Aranýp, sorulmaz, bilinmez özler
Mana düþünülmez söylenir sözler
Gözleri yaþarýr, açar kardelen.

Ne önemi vardýr þekil, þemanýn?
Ne kastettiðini bilsek temanýn
Kime nasýl gider duysak nemanýn?
Sözleri açýklar, açar kardelen.

Herkes ayný olsa dostluk olur mu?
Ne kadar yaþasan meydan kalýr mý?
Kul hakký bilenler alýp, çalar mý?
Bizleri severek, açar kardelen.

Sevgiden nadide çiçek var mýdýr?
Birbirimize zülm, elde kâr mýdýr?
Coni fýrsat kollar, kavga ar mýdýr?
Nazlarý boy verir, açar kardelen.

Bencillik denizi, daðý bitirir
Böyle gidilirse insan yitirir
Dursunî doðruyu öne getirir
Güzleri çimlenir, açar kardelen.

Dursun Yeþil – 02/05/2007

Sosyal Medyada Paylaşın: