Yalnýzým bunu hep söylüyorum ; geceleri saçlarým daðýnýk, silik bir makyajla yürürüm, üstümdeki bez parçalarý eski ve yýpranmýþtýr. Övülmek veyahut yerin dibine girmek umurumda olmaz. Fazlasýyla çirkindir yüz hatlarým, kendi kendime yetinirim hatta kendi kendimle kahkaha atarým. Aðzýmý gerdire gerdire sakýz çiðner gecenin bir vakti yeryüzüne küfrederim. Biraz sarsaðým, insanlarla konuþmayý gereðinden fazla sevmiyorum, tek baþýma çay içmeyi,geceleri uyumamayý, yalnýzlýðým ile þiir okuyup dinlemekten haz alýyorum. Ýnsanlarý hiçbir þekilde yargýlamýyorum ne üstlerindeki bez parçalarýyla ne fiziksel güzellikleriyle ne de yüz hatlarýyla.Ýnsanlarý insan olduklarý için seviyorum. Hiç kimseyi kýrmadým veyahut bilmeden kýrdýysamda afola fakat hiçkimseye kýrgýnda deðilim... Kimsenin merdivenine týrmanýp bir yerlere geleceðimi zannetmiyorum, kendi zedelenmiþ merdivenime týrmanarak birþeyleri kazanabileceðime inanýyorum... Hiç aþýk olmadým, kimseyi yüreðim de hissedemedim, dokunmak istediklerim oldu her seferinde vazgeçtim.Dokunmanýn hazzýyla yaþanan, apsürtçe aþklar istemedim. Belki birgün, hissedebileceðim bir aþk olabilirim. Yalnýzým bunu hep söylüyorum... Nazlýcan
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nazlıcann Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.