Kimse Mutluyum Diyemiyor

Ne kadar konuþursak o kadar sessizlik olur
Kendi ellerimiz, izlerimiz
Yaðmur aðýrlýðýmýzca düþer
Uzanýr gelir yokluðun üzerinden
Atýný sürmeden.

Boþuna tükettik kendimizi
O benden sarhoþtu ben ondan
Ýstasyondan istasyona bir soðuk
Seslenirim kendimden
Aradýðýmýz bir kentin ýþýklarý
Kimse "mutluyum" diyemiyor artýk.

Kalbimi iliþtirdim bir köþeye
Akýyor içine içine
Bir akþamüstü kargaþasý
Yönü bilinmez yalnýzlýðým
Ve hepsi geceye deðiyor
Bundan yarým yamalak tekrarlarýmýz.
Yeni bir yaðmur yaðýncaya kadar
Acýmýzdan ve
Soðuk bir istasyondan geçiyoruz.
Ýçimize toplayýp toplayýp
Susacaðýz yine.

Her yaþanmýþlýk gizli bir ses býrakýrdý
Sesimize.
Çaðýrýnca döner, gök boyu giderdi
Birden karýþtýrýrdý içimizi ve birden
Býrakýverirdik kendimizi
Seslerimiz birbirine çarparak artardý
Herkes birbirinden çoðalýr,
Bulanýk durgun batardý
Ve sesler
Örterdi sesleri...

Ýnsanlar acý çektikçe
Konuþtuklarý dil deðiþir
Sonunda anlaþýlmaz olurlar
Aðlýyoruz anlaþýlmadýk bir hüzünle
Kimse "mutluyum" diyemiyor.
Duygularýmýzýn dengesiz aðýrlýðý
Ve nasýl yabancýlaþýyor
Ýnsanýn parçasý insana
Gönüllerimiz konuþsaydý
Bu kadar kaybeder miydik birbirimizi

Anlamsýzlýk korkusu
Yerimizi bulamadýk
Yokluðumuzun adýdýr ölüm

Umutla tanýr insan kendini
Hep ayný çatýþmalara düþüyoruz
Sürekli kendini kanatan bir býçak
Uykularýndan vurulmuþ
Düþ sallantýsý uçurumlara akýyoruz
Kanatlarýndan fýrtýnaya yakalanmýþ
Kuþlar geçiyor ufkumuzdan
Bir bilinmezliðe sürüyor atýný dört nala
Ellerime bulaþýyor
Düðümleniyor, çözemiyorum

Yakýnlarý çiziyorum uzaklardan
Yanýtsýz ve sessiz kendini kanatýyor

Bir anlamý olmalý hayatýn
Eskiden ne güzel yaðardý yaðmurlar
Þimdi saklanýyor ölümden ayak sesleri
Ve yayýlýyor kollarýma, ayaklarýma
Ýçimizin daðýnýklýðýný nasýl toplarýz
Sorular sorular..

Gölgesiz deniz
Yorgunum anlayamamaktan
Anlatamamaktan
Kimse "mutluyum"diyemiyor.
Sosyal Medyada Paylaşın: