KÖYDEN GÖÇ

KÖYDEN GÖÇ

Sonsuz güneþ gibidir köyüm ve çocukluðum
Anýlarým, gönlüme anemonlar döþüyor
Beþ mevsim bahar gibi gönenir mutluluðum.
Günler akýp geçtikçe; geçmiþim gülümsüyor.

Ay sarý, güneþ sarý, safir zamanlar çetin
Deðiþime dayanýþ; sabýr ateþinde tin
Hüzün deðdikçe öze; kýrýlýr cesaretin
Gün be gün payýmýza, hep yalnýzlýk düþüyor.

Bir bahçe kenarýnda açtýkça mor zambaklar
Düþlerim köy masalý, yakýn olur uzaklar
Mutluluk ormanýnda, yok edilir tuzaklar
Dilde köyün görkemi, gönlümüzü okþuyor.

Siyah, kömür karasý, umut bezeli emek
Düvende türkü söyler, güneþ coþkulu baþak
Buðusu misler döker, sofranýn baþý ekmek
Özlemi gül kokan köy; hep bizimle yaþýyor.

Hasret türkülerinde inleyen bir ney köyüm
Evler, damlar boþaldý, göçler insana zulüm
Þehir deðil, köy deðil, para deðil tek çözüm…
Deðiþim ateþinde yanan canlar üþüyor

GÜLÞEN ÞENDERÝN
Sosyal Medyada Paylaşın: