Annem...

Annem...
Yalnýz kalmýþtý
Bilmem ki babama ne kadar yakýndý
Muhabbet ve samimiyet bir zamanlarda kalmýþtý
Babam annemin asasý ve emir kulu olmak zorunda býrakýldý
Yalnýzdý, derin derin uzaklarda yaþardý, anneme umutsuz vakýa gibi bakardý
Babam bir ikinde namazýný eda ederken seccadenin üzerine yýðýp kaldý, o an yine yalnýzdý
Annem nihayet gelince farkýna vardý, pürtelaþ çareler aradý, bir zaman sonra telaþla hakikati bizlere anlattý
Babamýn þuuru kayýptý, nefes alan ve fakat gözleri kapalý bulunan feryattý, hekimler umutsuzca baktý ve sonra sabah ezanýyla en yakýna vardý

Yalnýzlýk...
Beni bana anlatmalý
Bilinçaltým, bilinç üstüne çýkmalý
Arzu ettiðim, heveslendiðim için bitap eylememeli
Þahitlik yaptýðým her ayet ibreti idrakime zerk ederek serinletmeli
Aklý karartan, tutku yaþatan, emel için koþturan hiç bir baðnazlýðýn sýðýnaðý olmamalý
Ýnsan akleden, muhakemeyle fikir edinen, mütemadiyen bilincini geliþtiren kul olmanýn ihlasýyla yaþamalý

Babam...
Sessizce oturuyordu
Sanki umudu solan yolcuydu
Bezgin ve bitap hali yüzünden okunurdu
Ruhi yorgunluðu ve zihni vurgunluðu biliniyordu
Ne zaman gözlerine baksam hüzün kuþatýr, yüreðime dokunurdu
Adeta garip ve mahzun bir konuktu, kimseye zararý dokunmayan okurdu
Onun bu halini anlamayan ve kalbi hassasiyeti bahaneler ve arzular için konu yapan halimden uzaklaþýrdý

Mustafa Cilasun
Sosyal Medyada Paylaşın: