Eylül Mavisi

Çakýrkeyifim
Kýrýk bir aynadan bakýyorsun kendine,
Bütün naifliðin, bütün zerafetin
Ýþte, üstünde hepsi.
Kýrýk bir ayna diyorum. O benim, o benim kalbim
"Kim kýrdý bunu?" diyorum
"Bilmiyorum"

Baþým dönüyor
Gözlerini izliyorum
Bir ihaneti izler gibi dehþetle
Bir ihaneti izliyorum
Sonra onu alýp bir dövme gibi iþliyorum derime
Ýlmek ilmek,
Emek, emek..

Sarhoþum,
Adýmý adýnla anacak oldum,
Durdum ve sonra aðýr aðýr yuvarlandým
Lavabolara kustum hem de hepsine
Baðýrdým
"Tüm gücün bu mu lan?" diye
Yýlmadým.

Sarhoþum,
Dünyanýn her yerinde, bütün cephelerde savaþ veriyorum,
"Söz maðlup olmayacaðým" diyerek öpüyorum fotoðrafýný
Yerine koyuyorum, yerime koyduklarýn gibi.
Sonra tutup gýrtlaðýný sýkýyorum bir orkestranýn,
Çal, çal da dökülsün eteðindeki tüm taþlar,
Ve gözündeki tüm yaþlar.

Çok sarhoþum.
Gece vakti ve soðuk.
Evi bulmaya çalýþýyorum.
Bir mahalleden geçerken kalabalýk görüyorum.
Bir iki kadýn baðýrýyor aralarýnda.
Adamlar kafalarýný kaldýrmýþ bir eve bakýyorlar.
Yaklaþýyorum.
Tavanda biri asýlý.
Adamýn biri yanýma geliyor "Bizim Umut bu. Asmýþlar þerefsizler" diyor
Sarhoþum.
Çok sarhoþum
"Bak, bak umudu bile öldürmüþler" diyorum.
Gayet sakinim.
"Kim yapar ki böyle bir þeyi?" diyorum.
"Bilmiyorum"

Yataktan düþer gibi kalkýyorum.
Aslýnda düþmüþüm
Toparlanýyorum
Endonezya gibi sallanýyor þehir.
Eþyalar canlanýyor.
Aralarýnda oda deðiþtirenler bile var.
Öyle þiddetli.
Deprem bilinci olmayan biri gibi kendimi dýþarýya atmam gerek.
Hissediyorum. Kýyamet bu.
Koþuyorum kapýya.
Giriþte, üstünde kahpelik yazan bir askýlýk var.
Hayret sanki deprem olmuyormuþ gibi sakin.
Gururlu, dimdik duruyor.
Koþarken kenarýna ayaðýmý vuruyorum.
"Kim koydu bu kahpeliði buraya?" diyorum
"Ben" diyorsun.

2

Yediyüz elli katlý bir gökdelenin tepesinden býrakýyorum kendimi.
Özgürüm diyorum. Kuþlar kadar hem de.
Baþta yüzümdeki o tatlý meltem, zaman geçtikçe, yere yaklaþtýkça þiddetli bir rüzgara dönüþüyor.
Her katta biraz daha hafifliyorum
Sanki bedenimden biþeyler kurtuluyor
Kalbim
Tanrý’m kalbim kurtuldu benden
Uçuyor, uzaklaþýyor.
Mutluluklarým, sanki týrmalýyor her yanýmý. Kemiðinden ayrýlan et parçalarý gibi.
Gidiyorlar
Sevgi,
Hayaller,
Umut,
Cesaret,
Nefret,
Aþk.
Birer birer kurtuluyorlar benden. Yere yaklaþtýkça kemikli otuz kilo falan oluyorum.
Huzur,
Bir tek o kalýyor benimle.
"Sen niye gitmedin?"
"Ben gideceðin yerde seninle olacaðým"

3

Doðdum
Dünya, insanlar.
Çarpýk bir düzen.
Politika vesaire
Memnun kalmadým
Daha iyi bir yer olabilirdi, yapabilirdik.
Sokaðýný deðiþtirmek yerine tarihi deðiþtirebilirdik gelseydin,
Þehrini deðiþtirmek yerine, dünyayý.
Gördüm, bir baþkaydýn.
Gelseydin daha bir baþka olurdu.
Denizi bile asmýþlar,
Astýrmazdýk
Hitler tüm Yahudileri öldürebilirdi.
Gazi Paþa ölümsüz olabilirdi.
Kurþunlarla çocuklar ölmezdi mesela,
Eylül yaþayabilirdi bile belki.
Gelseydin
Sokaðýný deðiþtirmek yerine tarihi,
Þehrini deðiþtirmek yerine dünyayý.
Bencil sürtük.

4

Ardýma baktýðýmda gördüðüm,
Kapýyý dinlediðimde duyduðum,
Dokunduðumda hissettiðim ne varsa þimdi
Al
Al çünkü daðýtabilirim biraz.
Daðýlabilirim çok.
Al çünkü derdim sana derman olur
Kanserim sana þifa.
Unuttuðum ne varsa al yanýna
Biliyorum ihtiyacýn olur senin onlara
Þimdi deðil, daha sonra.

5

Allah’tandýr.
Yaðmurlu bir günden sonra gökyüzüne bakýyoruz elele
Gökkuþaðýný izliyoruz birbirimizin gözlerinde
Bir yaprak düþüyor tam omzuna
Önümüzde deniz, dalgalarý dövüyor duvarý.
Ýþte bunlar diyorum ya hep Allah’tandýr.
Diyorum
Ve býrakýyorsun elimi
Baþýný çevirip gidiyorsun

Yanan evin sahibiyim
Ýçinde kalmýþým ama kaçmak gibi bir derdim yok
Diðer yandan da korkuyorum
Allah’tandýr diyorum
Gözyaþý diye bir þey var.
Ve sönüyor yangýn.
Allah’ým ne mükemmel yaratmýþsýn bizleri

Baþýný çevirip gittiðin yöne doðru baðýrýyorum
Burasý senin evin!
Yetmiyor
Týrnaklarýmý göðsüme saplayýp
Gömlek yýrtar gibi açýyorum göðsümü.
Hiç acý duymuyorum
"Burasý senin evin!" diyorum kan damlayarak
Allah’tan bakmýyorsun.
Bu da Allah’tan.

6

Perde kapandý.
Þarký bitti.
Sosyal Medyada Paylaşın: