Anne, seni öyle özlüyorum ki
Sevgiler senin sevgine benzemiyor anne
Þefkatin, hayata dair öðütlerin
Neredesin, neredesin be anne
Hasta olunca kimse senin gibi üstüme titremiyor
Geceleri gelip, anbe an bakmýyor anne
Sen varken ben hep çocuktum bilir misin anne
Sen gidince büyüdüm, senin yerine geçtim ben
Þimdi çocuklarýma “sen gibiyim” anne
Anne, seni öyle özlüyorum ki
Keþke yine yanýmda olsaydýn anne
Sensiz hayat ne aðýr, ne kötüymüþ anladým
Köksüz bir aðaç gibi kaldým anne
Her dem aklýmdan çýkmýyor öðütlerin
Þimdi daha iyi anlýyorum dediklerini anne
Her þey yalanmýþ, boþmuþ, gerçek senin gittiðin yer
Yetmiþsekiz yýllýk ömür, meðer ne kadar kýsaymýþ
Sana doyamadan, koklayamadan doyasýya
Aldý benden, kopardý diyar-ý kara toprak
Anne, seni öyle özlüyorum ki
Bilmiyorum bizden haber var mý sana o diyarda
Ne çok severdin torunlarýný
Sen gittin görmek nasip olmadý anne
Oysa ne çok isterdin benim emekli olmamý
Gezecektik seninle bol bol anne
Bana doyacaktýn, gelecektim yanýna
Ama olmadý, olamadý, yetiþemedim sana
Ben artýk emekli oldum anne
Ve elinle büyüttüðün torunun, artýk üniversiteli anne
Yaþarken çok dua ederdin ya
Dualarýn gerçekleþti, ruhun rahat olsun anne
Anne, seni öyle özlüyorum ki
Beþ kardeþtik, en küçükleri ben ve en az seni gören
Ve en çok seni özleyen, en kýsa seninle kalan
Büyüklerim seni benden daha çok yaþadýlar anne
Rüyalarýma gel istiyorum, gelemiyorsun anne
Derler ki, özlemler aðýr gelip üzülmesinler diye
Gidenler fazla girmezmiþ rüyalara
Ama anne, ben seni çok özlüyorum
Ne olur, ne olur daha çok gel rüyalarýma anne
Sensiz hayatýn yükü, omuzlarýmda aðýr
Sensiz geçecek annemsiz bir ömür
Of be of anne!
Seni ne çok özledim, sensizlik zor be anne…
...
Nazan Sarýkaya