Saklambaç

Leylekler mi getirmiþtir bizi
Yoksa,
Toprak mý doðurmuþtur;
Tutunacak bir dal mýdýr
Gözlerimizi ilk kez açtýðýmýzda,
Ya da
Düþtüðümüz kör kuyular mýdýr hayat
Her kendimizden kaçtýðýmýzda..

Nedir çocuklara her baktýðýmýzda
Yüreðimizi yumuþatan duygunun sýrrý
Ve de
Sevdiðimiz ihtiyar anamýza...

Biz neresindeyiz bu yaþamýn ki nefret,
Acý, hüzün karýþýyor durmadan
Kanýmýza..

Her bir yaþý ayrý bir güzellik,
Her bir aný saf, masum.
Her anýnda þaþýrtýcý zeka;
Çocuklar,
Çocukluðum...

Büyüdüm artýk daha yükseklerdeyim hayatta!
Umutlarým, neþelerim, sevinçlerim var
Arada bir gidip gelen.
Oysa çocukken hep benimleydiler,
Gitmezlerdi hiç..

Dallarýna rüzgar vuran aðaçlar altýnda
Çevirdiðim divane topaçlar..
Çocukluðumun gizemli bahçeleri ah!
Çok büyüdüm, kocaman oldum!
Çocukluðum kaldý altýmda,
Yüreðim kaldý altýnda..

O geri dönülmezlikteki
Kirlenmemiþ duygular þimdi durmadan aradýðým
Yumup yumup gözlerimi -kendimle- hep
Ayný oyunu oynadýðým...

Bülent Öztürk
Sosyal Medyada Paylaşın: