Yorgun bir gecenin koynunda yýldýzlar mahzun, aydan dökülen huzmelerin dalgalarla temasýnda, yakamozlarda ürkek, rýhtýmda tek baþýna demirleyen eski püskü sandal gibi, rüzgarýn her esintisinde yalpalayýp dururken, hayattan bir beklentimin olmamasýda cabasý. Sol yaným ise darbelerden hurda haþ, bir halde. Beni benden alan sensizligin kor ateþiyle, sonsuz acýnýn küllerinde savruluyorum. Kimbilir? Belkide! hayatla olan tüm baðlarda kopmak üzeredir! Netice olarak tüm olumsuzluklarýn gölgesinde, meçhule giden yolculuðun vakti gelmiþ geçiyordur bile. Mete Tekçe Sosyal Medyada Paylaşın:
Mete tekçe Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.