YAKILANLARIN ARDINDAN

Ben ve onlar
Birlikte yaþadýk.
Neleri paylaþtýk neleri:
Sevinçleri, üzüntüleri.
Toroslarý gezdik Ýnce Memet’le.
Ve beþ kýta ilerdeki
Mýsýr hýþýrtýlarýný dinledik
Gazap üzümleriyle.
Babam ayýrdý bizi,
Benim babam.

Benim babam yiðit adamdý,
Gözünü budaktan sakýnmazdý.
Sadece
Bir eylül karanlýðýnda
Ýçini bir korku sardý.

Kendisi için deðildi bu korku
Evlat korkusu.
Ben incinsem
Onun caný yanacaktý.
Yakmaya da hep karþý çýkardý,
Yanarak ölmesin isterdi kimseyi.

Oda öyle düþündü:
Önce bir çukur eþti,
Kocaman bir çukur.

Ve onlarý inceledi tek tek.
Okumayý askerde sökütmüþtü, heceleyerek.
Sonra gerisi de yasak olur belki diyerek
Çuvallara doldurdu,
Çuvallarý çukura,
Üzerine ot, üzerine toprak…

Sonra aklýna geldi birden
Ya bir gören olduysa?
Ya gören ihbarcýysa?
Yakýlmalýydý,
Ýzleri kalmamalýydý.

Bir muhtar çakmaðý, bir teneke mazot,
Cayýr cayýr yanýyordu;
Nazým, George Politzer
Yaþar Kemal, Fakir Baykurt.

Ve onlarýn alevleri ýþýk saçmaya çabaladýkça,
Eylülün dumanýyla,isiyle gömüldüler karanlýða.
Onlar ki her biri bir dünyalarý içeren dostlardý.
“En iyi dost”
Kime ne zararlarý vardý,
Tozlu raflara yük olmaktan baþka
Onlar da anlamadý…

Yok, babam ayýrmadý bizi,
Benim babam.
Ayýramazdý.
Babam yiðit adamdý.

Nesimi’ ler okumuþtu, Fuzuliler…
Zulme baþkaldýran Eba Müslim’i de,
Nutuk’u da severdi benim babam.

Ýlkokula gittiðimde,
Ben okurdum, o dinlerdi.
Deyiþleri ezberlerdi.
Yakýlan kitaplarý da bana, babam sevdirdi.

Kitaba uymazmýþ derler darbeler,
Yukarýdan gelirmiþ emirler.
“Kim ki okur yazarsa, atýn zindanlara,
Kalem kýlýçtan keskin olmamalýdýr asla”
Diye ferman çýkardýlar.

Fermaný çýkaranlar namlulardý.
Namlular sadece kurþun atardý.
Kurþunlar kör:
Hangi eve, hangi kitaba,
Hangi canlýya gelir bilinmez.

Bilinen yapraklarýn döküldüðüydü,
Eylülün yolunu þaþýrmýþ rüzgarýyla.
Ne yana savuracaðý belli olmazdý.
Rüzgâra dulda olmak istedi sadece,
Benim babam yiðit adamdý…

CEMAL EROÐLU- IÞILDAYAN BOT’ tan bir parça

Sosyal Medyada Paylaşın: